Singelloop: I Did it!

Yaaayyy! I Made it! Nog steeds niet te geloven dat ik hem uiteindelijk heb uitgelopen. Niet de tijd zoals verwacht maar zeker trots op mezelf dat ik met een blessure de 10 km heb kunnen halen. Vandaag vertel ik jullie wat er nog aan vooraf ging en hoe ik de Singelloop heb ervaren.

Laten we eerst beginnen met de week voor de Singelloop. Deze week was voor mij echt niet tof! Ik had ruim anderhalve week voor de Singelloop de 10km voor het eerst gelopen en eigenlijk ging dit super goed. Ik haalde een tijd van 01:06:30 en als ik iets harder had doorgezet was de 01:05:00 misschien ook nog wel gelukt. Ik had dus hele goede hoop dat ik de 10km op de Singelloop in deze tijd zou halen.

Alleen toen ging het helaas mis. De volgende dag werd ik wakker met enorme pijn aan de binnenzijde van mijn scheenbenen. Ik dacht gewoon aan spierpijn want dit was de eerste keer dat ik de 10km had gelopen. Ik had natuurlijk daarvoor al wel vaker 7km afstanden gelopen maar nog niet de 10km. Ik lachte het een beetje weg en dacht dat het allemaal wel goed zou komen. De pijn werd alleen niet minder en het hield continu aan. Damn it! Het zal toch niet zo zijn dat dit tot de Singelloop aan gaat houden dacht ik.

De Woensdag voor de Singelloop probeerde ik nog een poging te doen met 3km rondje alleen na 2km kon ik niet meer van de pijn. Mijn scheenbenen stond in brand leek het wel en continu kreeg ik steken, helemaal geen goed gevoel dus. Ik besloot Donderdagochtend de dokter te bellen want hiermee zou ik die 10km nooit gaan rennen. Ik dacht op dat moment echt dat het hele gebeuren niet door zou gaan voor mij. Eenmaal bij de dokter vertelde hij mij dat ik aan beide benen een beenvliesontsteking had en mezelf overbelast had. Het blijkt een veel voorkomende blessure bij hardlopers, alleen had ik er nog nooit van gehoord.

De dokter vertelde me dat ik eigenlijk moest rusten en niet mocht gaan hardlopen maar hij begreep heel goed dat ik die Singelloop toch echt even wilden uitlopen. Ik kreeg speciaal hiervoor Diclofenac 100mg mee en hij vertelde me dat dit alleen was voor Zondag. Ik mocht Zaterdagavond een pil innemen en Zondagochtend en zou dan geen last hebben.

Zaterdagavond de pil ingenomen en Niels en ik gingen ter ontspanning naar de bioscoop. Toen we uit de bioscoop liepen voelde ik helemaal geen pijn meer! Echt helemaal super!! Ik kreeg het vertrouwen weer terug en eenmaal op Zondagochtend was ik er bijna van overtuigd dat ik hem gewoon ging halen.

Enorm zenuwachtig was ik! Zo zenuwachtig als die ochtend had ik in langere tijd niet gehad maar ik wilde er echt voor gaan. Eenmaal bij de start was het druk en had ik met een vriendin afgesproken om te kijken of we op hetzelfde tempo konden blijven. Door alle drukte op de eerste km was ik haar al kwijt ook liep ik vrij snel mijn eerste 5 km in 32 minuten, misschien iets te snel van start maar het voelde best goed. Alleen werd het na die 5 km een grote domper voor mij. Ik moest hardlopen afwisselen met lopen en kon gewoon niet meer. Mijn kuiten voelde weer niet zoals het hoorde en ik had een hardslag van 194 die ik niet omlaag kreeg, vanaf toen heb ik rustig aan gedaan tot de 8 km. Toen ik eenmaal bij de 9 km was voelde ik ineens een arm inhaken, een onbekende vrouw zei dat ik nog maar 5 minuten door moest gaan en dat ik achter haar aan moest rennen. Dat deed ik en het hielp me echt zo goed! Eenmaal op de grote markt waar de laatste 250 m ingingen ben ik de vrouw uit het zicht verloren en heb ik alles uit me tenen geperst wat ik kon. Vrienden stonden aan de kant aan te moedigen waardoor ik heb gesprint! Ik zag een tijd van 01:10:00 en wilde daar dan toch nog voor gaan.

Het enige wat ik toen dacht was YES IK HEB HEM GEHAALD!!!!! Ik kon echt niet meer en zag Niels iets verder op staan. Hij had een super tijd van 00:55:30 gehaald! Ik belande op de grond omdat mijn benen echt niet meer wilde alleen de EHBO vertelde me dat ik door moest blijven wandelen om de verzuring tegen te gaan. Strompelend ging ik dus verder naar de uitgang waar we onze medaille ophaalden!

Ik ben niet trots op mijn tijd maar wel heel trots op het feit dat ik hem heb uitgelopen! Ik kan helaas nu alleen maar kreupel lopen maar dat komt wel goed. De aankomende weken stop ik even met hardlopen en hopelijk herstellen mijn benen dan zonder dat er fysio voor nodig is.

Iedereen die hem heeft gelopen, SUPER SUPER SUPER!!!