Ons traject tot zwanger worden // Deel 2

Allereerst ontzettend bedankt voor alle lieve reacties/berichten die ik heb gehad op het eerste deel! Ik ben heel blij dat ik het nu wil en kan delen en dat ik er ook daadwerkelijk mensen mee kan steunen. In het eerste deel van de serie ‘ons traject tot zwanger worden’ vertelde ik jullie dat mijn eerste terugplaatsing een feit werd. Vandaag ga ik vanuit hier weer verder.

De terugplaatsingen zijn eigenlijk geheel pijnloos geweest. Je ligt zo’n 5 minuten in de stoel en door middel van een slangetje plaatsen ze het embryo terug in de baarmoeder. Je mag via een scherm mee kijken waar de embryo wordt geplaatst. Dat vond ik dan altijd wel weer heel interessant om te zien.

Een positieve test!

Na de eerste terugplaatsing begonnen de gevreesde wachtweken, als je op de natuurlijke manier zwanger wil worden is dit al het moment dat je afvraagt of er iets gaande is maar ik kan je vertellen tijdens ICSI en IVF is dit nog een graatje erger. Twee weken lang in onzekerheid en je afvragen of je lichaam wel doet wat die moet doen. Nestelt het embryo zich in of niet?

Ik kreeg in de tweede wachtweek wel ineens allemaal kwaaltjes die erg leken op overstimulatie. Mijn buik begon enorm op te zwellen en ik hield veel vocht vast. Niels en ik hadden samen besloten om op Zondagochtend te testen. Ik had geen oog dicht gedaan en was mega nerveus. Totdat ik het ’s ochtends om half 6 echt niet meer volhield en ik die test moest doen. Nog nooit van mijn leven ben ik zo zenuwachtig geweest! Maar…. uiteindelijk kwam daar al heel snel een kruisje! Yes, yes, yes het is gelukt!

Zwanger maar wel overstimulatie.

Die dag kreeg ik nog meer last van een opgeblazen buik en krampen waardoor ik me gelijk zorgen begon te maken. Oke, ik was zwanger en je lichaam verandert maar dit kon niet goed zijn. Uiteindelijk hebben we het spoednummer van het ziekenhuis gebeld en bleek ik dus overstimuliatie te hebben. Mijn eiblaasjes vulde zich weer met vocht wat gevaarlijk kan zijn. Doordat je zwanger bent en HcG aanmaakt kan je dus alsnog makkelijk overstimulatie krijgen. Het enige wat ik kon doen volgens de dokters was naar huis gaan, heel veel rusten en 3L water per dag drinken. Ik moest voor controle echo’s om de dag naar het ziekenhuis.

Gelukkig bleken de daarop volgende twee weken dat de rust en het drinken geholpen hadden en ging het steeds een beetje beter. Uiteindelijk zagen we zelfs een mooi kloppend hartje! Ons geluk kon toen echt niet meer op.

En toen was het er niet meer

We hadden zelfs een mooie echo bij onze eerste afspraak bij de verloskundige met 8 weken. Alles zag er goed uit! In het Amphia was het normaal dat er met 10 weken nogmaals een uitgebreide echo werd gedaan bij een ICSI terugplaatsing. We vonden het eigenlijk wel fijn om na 2 weken nogmaals het baby’tje te zien. Alleen kregen we daar de grootste klap die ons ooit zal bijblijven… het hartje was gestopt met kloppen en het baby’tje bleek een open ruggetje te hebben. Het had niet zo mogen zijn, helaas…

De weken daarop waren letterlijk horror en overleven. Ik kreeg een curettage en dat was best een hele nare ervaring voor mij, hier ga ik dan weer niet te veel over uitweiden. We hadden even de tijd nodig om weer ‘opnieuw’ te beginnen want ja het ene moment ben je overtuigd dat je ouders word en het andere moment word je van die mooie roze wolk afgegooid.

Enorm veel terugplaatsingen 

Na ons zo goed mogelijk herpakt te hebben hadden nog 11 embryo’s over dus er moest er toch wel één tussen zitten die onze droom werkelijkheid zou maken. Mijn miskraam gooide de artsen op ‘domme pech’ dus daar gingen wij ook vanuit. We kregen terugplaatsing na terugplaatsing en de moed zakte een beetje in onze schoenen. Totdat we een aantal maanden later weer een positieve test hadden alleen niet zo’n knaller als de eerste keer. We dachten aan een late innesteling en een aantal dagen later was de test wel duidelijker. Maar helaas een week later begon ik bloed te verliezen. Weer een tijd van onzekerheid en uiteindelijk bleek dat mijn lichaam zelf de miskraam op gang had gezet. Het mocht weer niet zo zijn…

Driemaal scheepsrecht? 

En nog meer terugplaatsingen volgde en weer hadden we een positieve test. De vreugde bij een positieve test was er eigenlijk niet meer echt. Het bracht onzekerheid met zich mee want zou het dit keer wel goed zijn, was iedere keer de vraag? Ik bleef de dagen erna zo nu en dan testen en de testen werden ineens lichter in plaats van duidelijker. Na een week begon ik ook weer bloed te verliezen en bleek het ook deze keer niet zo te zijn. Uiteindelijk hadden we al een hele hoop terugplaatsingen gehad en was onze hoop volledig weg na drie miskramen. We hadden nog een aantal embryo’s over, maar waren er eigenlijk al wel klaar mee…

Gaan we in de herhaling vallen, nee bedankt!

We hadden tussendoor gesprekken met de artsen en die bleven ons vertellen dat er echt wel een keer een mooie zwangerschap uit zou komen. Wij vroegen het ons af of het na drie keer ‘domme pech’ wel echt zo ‘domme pech’ was, maar ze bleven overtuigd. Ze konden niets anders doen voor ons. We hadden er geen goed gevoel meer bij en het Amphia raadde ons aan om gewoon weer van af voor af aan te beginnen. Maar hoeveel ellende wil je een mens nog geven dachten wij, zijn er echt geen andere testen die je nog kunt uitvoeren? Niels en ik hebben er een hoop goede gesprekken over gevoerd samen en het voelde gewoon niet goed. Wat konden we er zelf nog aan doen?

Dan maar naar het buitenland!

We hadden al een hele hoop goede verhalen gehoord en gelezen over Gent dus we besloten na heel goed nadenken daar een informatief gesprek aan te vragen. We wisten dat er een wachttijd was en besloten het dus maar direct aan te vragen ondanks dat we nog een aantal embryo’s hadden. Je moet die namelijk ‘opmaken’ voordat je opnieuw kan beginnen.

Hoe het verder gaat in België vertel ik jullie in het volgende deel weer! De eerste miskraam was voor mij de grootste klap. Het voelde alsof ik het hele traject aan kon maar na de goede echo’s een miskraam en een curettage was er tijdelijk een diepte punt. Die periode ging het totaal niet lekker met me in ieder geval en ik zal het nooit meer vergeten.