Ons traject tot het zwanger worden // Deel 1

Heel vaak in 3 jaar tijd kwam het in mijn gedachten op om een artikelserie te maken over ons traject tot het zwanger worden. Maar iedere keer vond ik wel een reden om het niet te doen en stond ik er niet voor 100% achter. Nu ik er echt in begin te geloven dat er een klein meisje aan komt wil ik graag met jullie ons ICSI-traject delen.

Tijdens het traject heb ik echt heel vaak meerdere blogs, Instagram posts en artikelen gelezen over het ICSI/IVF-traject. Ik haalde er ervaringen, hoop en kennis uit. Ieder traject is natuurlijk anders maar om af en toe te lezen dat je niet de enige bent die er voor vecht geeft begrip en hoop. Ik ga het dus wel in een soort serie van een aantal artikelen schrijven aangezien het een lang verhaal is.

Ik hoop dat ik aan het einde van de serie (al is het er maar 1) dames/heren die ook in dit traject zitten een beetje hoop kan geven. Ik had dat de afgelopen jaren ook vaak niet meer maar uiteindelijk schijnt nu voor ons wel de zon aan het eind en daar ben ik echt enorm enorm dankbaar!

Hoe het allemaal begon? 

Toen Niels en ik een relatie kregen waren er al snel gesprekken over hoe we de toekomst graag zouden willen zien. We hebben eerst een aantal jaar samen gewoond in een appartementje en besloten daarna (met oog op de toekomst) ons eerste ‘grote mensen’-huis te kopen. We gingen al vrij snel voor ons eerste hondenkind Noa en Niels vroeg mij tijdens een reis naar New York ten huwelijk. Dit is allemaal niet in een jaartje tijd gebeurt hoor, dat lijkt nu als ik het zo vertel!

Trouwen, kindjes en dan… 

Op 8 mei 2016 werd ik ten huwelijk gevraagd, echt een hele grote droom van mij. Op weg naar New York ging meneer op zijn knieën in het vliegtuig. Beste reis ever en echt een top vakantie was dat! We begonnen na de vakantie met plannen van de bruiloft en de datum werd vastgelegd namelijk; 16 Juni 2017. We wilden hierna graag onze kinderwens in vervulling brengen, dus samen hadden we overlegd om in December 2016 al te stoppen met de pil om te kijken wat mijn cyclus zou gaan doen.

Onregelmatige cyclus en nog een probleem

Drie maanden later was ik nog altijd niet ongesteld en had ik er een naar gevoel bij. Ik besloot een afspraak te maken bij mijn huisarts en deze beste vrouw begreep me echt volledig. Gelukkig want de meeste artsen zeggen gewoon, wacht maar een jaar af! Ik was voor de bruiloft extreem gezond bezig, sporten ging heel goed en had me nog nooit zo fit gevoeld. Maar waarom dan geen cyclus? Ik mocht een echo laten doen om te kijken hoe het er voor stond. Nou op de echo was te zien dat alles stil lag… mijn baarmoederslijmvlies werd niet dik en mijn eitjes groeide niet…  Dat was even schrikken maar hier was na de bruiloft genoeg aan te doen. We besloten het op zijn beloop te laten en gewoon nog even af te wachten tot we getrouwd waren. Uiteindelijk wel een doorverwijzing naar de gynaecoloog om alles alvast te bespreken, hij vroeg ook of Niels het een idee vond om bij hem alles te laten testen. Als je dan toch bezig bent kan je maar beter dat ook gelijk laten doen.

Helaas bleek het bij Niels ook niet goed te zijn, weinig zwemmende spermacellen en een afwijkende mobiliteit. We werden door gestuurd naar het ziekenhuis. Hier maakte we ons iets meer druk om eigenlijk. Uiteindelijk werd ik een week voor de bruiloft ineens ongesteld. Er werkte dus wel weer iets bij mij… maar nog altijd niet naar behoren.

ICSI als enige mogelijkheid

We kregen een doorverwijzing naar een gynaecoloog om daar het één en ander te bespreken. Weer weken wachten en uiteindelijk konden we terecht. Met als conclusie, het gaat alleen lukken via ICSI… We hadden er nog nooit echt van gehoord en kregen een hoop folders mee. Mijn bloedwaardes zagen er voor de rest keurig uit en er was geen aanwijzing naar mijn onregelmatige cyclus. Gelukkig was die cyclus ook niet nodig voor ICSI, zolang met hormonen mijn eitjes maar groeide. Deze stap was best pittig want je gaat er niet van uit dat twee gezonde mensen zo hun kinderwens in vervulling moeten brengen.

We gaan ervoor! 

Na de enorme klap die we voor ons kiezen kregen en enorm veel tranen besloten we onze schouders eronder te zetten en ervoor te gaan. Heel veel mensen krijgen kinderen via deze weg dus ook ons gaat dat lukken. Samen komen wij hier doorheen en we gaan dit gewoon fixen. Ik moest een hele hoop hormonen spuiten om zoveel mogelijk eitjes te laten groeien. Ik kreeg een heel schema met spuiten/tabletten die ik op verschillende tijdstippen moest zetten en innemen. Dit ging me aardig goed af en dat eitjes laten groeien was geen probleem want we hadden er uiteindelijk meer dan 20.

Deze eitjes moesten alleen wel uit mijn eileiders verwijderd worden om ze te kunnen bevruchten. De punctie was uiteindelijk in Breda en met heel weinig medicatie (alleen een zetpil) werden ze eruit gehaald en ik kan je vertellen dat dit echt geen pretje was. Enorm veel pijn en ik snap nog altijd niet waarom ze niet meer medicatie willen geven in Nederland (hier later meer over!). Het duurde gelukkig maar een half uurtje en al mijn eitjes waren mooi terecht gekomen in de buisjes. We moesten hiermee zelf naar Rotterdam zodat ze daar bevrucht konden worden.

Allemaal konden ze daar bevrucht worden met Niels zijn donatie, wat een enorme opluchting was!

Overstimulatie en eerste terugplaatsing

Ik kreeg te horen dat ik vooral heel rustig aan moest doen. Je hebt namelijk met zoveel eitjes kans op overstimulatie. De eiblaasjes vullen zich dan weer met vocht wat enorm veel complicaties met zich mee kan brengen. Drie dagen na de bevruchting kregen we te horen of ik een verse terugplaatsing van een embryo zou krijgen. Dit was echt zenuwslopend maar uiteindelijk werden we gebeld dat er 12 goede bevruchtingen waren. Yes! Dat zijn er meer als genoeg dachten we, het hoeft er namelijk maar 1 te zijn. Niets wetende wat er allemaal nog komende zou gaan….

Ik vertel jullie de volgende keer hoe het daarna ging, want dit is pas het begin. In dit artikel lijkt het alsof we binnen twee weken misschien een terugplaatsing hadden maar alle onderzoeken, wachttijden etc heb ik hier niet in meegenomen. Een traject als ICSI en IVF kan echt ontzettend lang duren. Gelukkig hadden wij geen hele lange wachttijden, maar dit is in ieder ziekenhuis anders!

Mocht je vragen hebben over ons traject naar het zwanger worden mag je een berichtje achter laten maar je mag me ook zeker mailen! Binnenkort dus meer over ons verhaal.